Tuesday, 27 September 2016

नवरात्री विशेष - 2016


नवरात्री विशेष

  • नवरात्र बसविल्यानंतर ज्या देवतेचे नवरात्र असेल त्या देवतेची पूजा करताना फुलांनी पाणी शिंपडून स्नान, इ. उपचार करावेत आणि इतर देवतांना नेहमीप्रमाणे ताम्हनात घेऊन अभिषेक स्नान, इ. उपचार करुन स्वतंत्रपणे पूजा करावी. काही ठिकाणी नवरात्र बसविल्यावर इतर देवांची पूजा करीत नाहीत हे योग्य नाही.
  • प्रकृति अस्वास्थ्य किंवा वयोमान, इ. मुळे नवरात्राचे उपवास रोज करणे शक्य नसेल तर बसता-उठता दोन दिवस उपवास करावा किंवा फक्त अष्टमीचा उपवास करावा.
  • नवरात्र किंवा इतर उपवासाचे दिवसांत अशौच आले तर उपवास करता येतो. परंतु विशिष्ट संख्यात्मक उपवास असताना त्या संख्येमध्ये तो मोजू नये.
  • नवरात्र बसविल्यावर अशौच आले तर सप्तशती पाठ बंद करावेत अशौच संपल्यावर राहिलेले पाठ पूर्ण करावेत. मात्र नवरात्राचे उपवास करता येतील. नवरात्राची पूजा, माळ, दिवा, इ. उपचार शेजाऱ्याकडून किंवा इतर नातेवाईकांकडून करुन घ्यावेत. नवरात्रोत्थापन सुद्धा ब्राह्मणांकडून किंवा अशौच नसलेल्या नातेवाईकांकडून करावे. अशुचि घरातील साहित्य वापरु नये.
  • अशौचामुळे नवरात्रातील काही दिवस पूजेसाठी मिळत असतील तर अशा वेळेस 7 दिवस, 5 दिवस, 3 दिवस, 1 दिवसाचे नवरात्र करता येते, पंचांगात अशा दिवसांचा उल्लेख सप्तरात्रोत्सवारंभ अशा प्रकारे केलेला असतो.
  • नवरात्र म्हणजे आश्विन शु. प्रतिपदा ते नवमी पर्यंत केले जाणारे धार्मिक कृत्य. अशावेळेस तिथीच्या क्षयवृद्धीमुळे 8 किंवा 10 दिवसाचे नवरात्र असू शकते.
  • नवरात्रामध्ये अखंड नंदादीप लावला जातो काही वेळेस वाऱ्याने किंवा काजळी काढताना तो विझतो. अशा वेळेस काही अशुभ नसते, तो नंदादीप पुनः लावता येतो.
  • अष्टमीचे महालक्ष्मीपूजन (घागरी फुंकणे) करताना निशीथकाली म्हणजे रात्री साडेबारा ते दीड या वेळेत अष्टमी असलेला दिवस महालक्ष्मीपूजनासाठी घ्यावा असे आहे. त्यादिवशी सकाळी-दुपारी-सायंकाळी सप्तमी असू शकते. अशा सप्तमीवर पूजन करुन रात्रीची पूजा अष्टमीवर करावी.
  • दसरा साडेतीन मुहूर्तापैकी एक शुभ - दिवस असला तरी वास्तु, विवाह इ. कार्यासाठी आश्विन महिना वर्ज्य असल्याने या शुभ दिवशी वास्तुशांति, विवाह करु नये. लौकिक गृहप्रवेश करुन राहण्यास जाता येईल.

या वर्षी दिनांक 1 ऑक्टोबर रोजी घटस्थापना होत असून नवरात्रारंभ होत आहे या दिवशी ब्राह्ममुहूर्तापासून म्हणजे साधारणपणे पहाटे 5 वाजल्यापासून मध्याह्नसमाप्ति पर्यंत म्हणजे दुपारी 1:30 पर्यंत घटस्थापना करता येईल. या दिवशी सकाळी 9 ते 10/30 यावेळेत राहुकाल असला तरीही त्या वेळेतही पूजन करता येईल. घटस्थापनेकरिता राहुकाल वर्ज्य करण्याची आवश्यकता नाही. 10 ऑक्टोबर रोजी नवरात्रोत्थापन (नवरात्र समाप्ति) व पारणा आहे व दसरा हा 11 ऑक्टोबर रोजी आहे. सर्वसाधारणपणे नवरात्रोत्थापन व दसरा एका दिवशी किंवा वेगवेगळ्या दिवशी आले तरी घटस्थापनेपासून दसऱ्यापर्यंत 9 दिवस किंवा 10 दिवसांचे अंतर असते. आश्विन शुद्ध प्रतिपदेपासून नवमीपर्यंत शक्ती देवीची जी उपासना केली जाते त्याला नवरात्र असे म्हणले जाते. हे दिवस तिथीच्या क्षय-वृद्धीमुळे कमी अधिक होत असतात. या वर्षी घटस्थापनेपासून 11 व्या दिवशी दसरा आहे. यापूर्वी अनेक वेळेस असे झालेले आहे त्यामुळे अकराव्या दिवशी दसरा येणे शुभ किंवा अशुभ अशा अफवांवर विश्वास ठेवू नये. साडेतीन मुहूर्तांपैकी एक असलेला दसरा हा कितव्याही दिवशी आला तरी शुभच असतो. यापूर्वी 1998 मध्ये याच प्रमाणे अकराव्या दिवशी दसरा आलेला होता.
अशौचामुळे ज्यांना 1 ऑक्टोबर रोजी घटस्थापना करणे शक्य होणार नाही त्यांनी अशौच निवृत्ति नंतर (अशौच संपल्यावर) 4 ऑक्टोबर, 6 ऑक्टोबर, 8 ऑक्टोबर यापैकी कोणत्याही दिवशी घटस्थापना करावी व 10 रोजी नवरात्रोत्थापन करावे.
महालक्ष्मी पूजन (घागरी फुंकणे) ह्या दिवशी मध्यरात्री अष्टमी तिथीवर देवीचे पूजन करण्याची प्रथा आहे. अशी अष्टमी 8 ऑक्टोबर रोजी मध्यरात्री मिळते त्यामुळे त्या दिवशी महालक्ष्मीपूजन दिलेले आहे. दुर्गाष्टमी 9 ऑक्टोबर रोजी आहे.
काही घरांमध्ये नवरात्रीच्या माळा घेण्याची पद्धत आहे. सर्वसाधारणपणे 9 माळा घेतल्या जातात मात्र या वर्षी नवरात्रोत्थापनेचा दिवस 10 वा असल्याने रोजची एक याप्रमाणे 9 ऐवजी 10 माळा घ्याव्यात.
विजया दशमी, दसरा, सीमोल्लंघन हे 11 ऑक्टोबर रोजी असून साडेतीन मुहूर्तांपैकी एक असलेला दसरा हा दिवस अत्यंत शुभ मानला जातो. या दिवशी विजय मुहूर्तावर अनेक लोक आपल्या नवीन उपक्रमाचा आरंभ करतात. हा विजय मुहूर्त महाराष्ट्रामध्ये साधारणपणे दुपारी 2:23 ते 3:10 या दरम्यान आहे.

Monday, 19 September 2016

देशापुढील प्रश्नांची उत्तरे शोधणाऱ्या संशोधनाची दिशा कोणती ?

इंडिअन इंस्टीटयूट ऑफ सायन्स (I.I.Sc.) च्या पदवीदान समारंभामध्ये बोलताना श्री. नारायणमूर्तींनी भारतीय वैज्ञानिक समूहाच्या वर्मावरच आघात केला, (म.टा. 17 जुलै 2015) हे चांगले झाले. स्वातंत्र्योत्तर काळामध्ये जागतिक स्तरावर तुमचे योगदान काय ? हा प्रश्न वैज्ञानिकांना कोणीतरी विचारायलाच हवा होता. आपण वैज्ञानिक प्रगतीचा कितीही डांगोरा पिटला तरी, ही प्रगती पाश्चात्य संशोधनाचे केवळ अनुकरण करून झाली आहे, हे सत्यच आहे. केवळ शेकडो विद्यापीठे उभारून वैज्ञानिक प्रगती होत नाही, तर या योगे आपण पाश्चात्य देशांना त्यांना संशोधनासाठी आवश्यक मनुष्यबळ तेवढे पुरवीत आहोत, ही वस्तुस्थिती आहे. मूलभूत संशोधनासाठी केवळ महागड्या उपकरणांची गरज असते, असे नसून संशोधनाची उद्दिष्टे आणि दिशा ठरविण्याची गरज असते.
पहिले पंतप्रधान जवाहरलाल नेहरू हे वैज्ञानिक दृष्टी असणारे होते, हे खरे आहे. त्यांच्या काळात अनेक मोठ्या वैज्ञानिक संस्था उभ्या राहिल्या. आय. आय. टी. सारख्या शैक्षणिक संस्था सुरु झाल्या. पण आज साठ वर्षांनंतर त्यांचा ताळेबंद मांडला तर काय निष्पन्न होते? जागतिक स्तराचे सोडून द्या, पण भारताच्या विकासाला तरी त्यांचा काय हातभार लागला आहे? तांत्रिक सहकार्य (collaboration) हा गेल्या साठ वर्षातला परवलीचा शब्द झाला आहे. याचा शुध्द अर्थ, तयार तंत्रज्ञान आयात करून वापरणे, हा आहे. सुरुवातीच्या काळात असे करणे आवश्यक होते, हे मान्य केले तरी आता आपल्याला त्याचीच सवय झाली आहे, हे मूलभूत संशोधनासाठी दुर्भाग्यच आहे. या दुर्भाग्याचेही मूळ नेहरूंच्या विचारसरणीतच सापडेल. नेहरूंचा सगळा भर आधुनिक विज्ञानावर आणि त्या अंतर्गत येणाऱ्या औद्योगिकरणावर होता. देशाचे शैक्षणिक आणि औद्योगिक धोरण ठरविताना त्यांच्यापुढे पाश्चात्य देशांचा आदर्श होता. पाश्चात्य देशांपुढे लोकसंख्येचा प्रश्न गंभीर कधीच नव्हता. त्यामुळे आणि बहुतांश मांसाहारी असल्यामुळे अन्नधान्याचाही प्रश्न गंभीर नव्हता, तसेच, प्रत्येक हाताला काम देण्याचाही प्रश्न गंभीर नव्हता. पण याच्या नेमकी उलटी परिस्थिती भारतामध्ये होती त्यामुळे आणि नंतरच्या काळात सगळ्या सरकारांनी राबविलेल्या औद्योगिकरणाच्या धोरणांमुळे भारतापुढचे कुठले प्रश्न समाधानकारकरीत्या सुटले आहेत? ना अन्न-वस्त्र-निवारा या माणसाच्या मूलभूत गरजांचा, ना बेरोजगारीचा !
नेहरूंनी देशाचे औद्योगिक आणि शैक्षणिक धोरण ठरविताना जर भारताच्या समृध्द ज्ञान परंपरेचा योग्य उपयोग करून घेतला असता तर आजचे निराशाजनक चित्र दिसले नसते. या संदर्भात खालील मुद्दे विचारात घेतले जावेत:-
१). भारताला गरीबीत लोटण्याचे श्रेय इंग्रजांकडे जाते. त्यांनी भारतात पाय ठेवण्यापूर्वी भारताची आर्थिक स्थिती उत्तम होती, अगदी मुस्लीम आक्रमणानंतरही. हि गोष्ट सेमुअल हेटीन्गटन यांनी लिहिलेल्या ‘The Clash Of Civilization” या पुस्तकात दिलेल्या तूलनात्मक तक्त्यावरून स्पष्ट होते. त्यातील माहितीप्रमाणे, इ. स. १७५० मध्ये भारताचे उत्पादन संपूर्ण युरोप आणि सोविएत रशिया यांच्या एकत्रित उत्पादनापेक्षाही जास्त होते. भारताचे उत्पादन २४.५% इतके होते तर, युरोपचे १८.२% आणि सोविएत रशियाचे अवघे ५% होते.
२). भारत हे एक अत्यंत समृध्द आणि प्रगत राष्ट्र असल्यामुळेच युरोपिअन लोक भारतात येण्यासाठी धडपडत होते.
३). भारताची उत्पादने अत्यंत उच्च दर्जाची होती. यामुळेच इंग्रजांनी कूटनीतीचा अवलंब करून ती उत्पादने बंद पाडली. भारतीय बनावटीची जहाजे इतकी उत्कृष्ट दर्जाची होती कि त्यामुळे इंग्रजांच्या जहाजबांधणी उद्योगावर गाशा गुंडाळण्याची वेळ आली होती. शेवटी पार्लमेंटमध्ये कायदा करून त्यांनी भारतातील जहाज उद्योग बंद पाडला. हीच गोष्ट वस्त्रोद्योगाची झाली. भारतीय लोह हे स्वीडिश लोहापेक्षाही उच्च दर्जाचे असल्याचा निर्वाळा खुद्द इस्ट इंडिया कंपनीचा अधिकारी कॅप्टन जे. कॅम्प्बेल याने लिहिलेल्या अहवालात दिला आहे. वूद्झ स्टील हे त्याचे उत्कृष्ट उदाहरण आहे.
४). युरोपिअन लोकांना इ.स. १७३५ पर्यंत जस्त धातूच्या शुद्धीकरणाची पद्धत माहित नव्हती. त्या वर्षी विल्यम चॅम्पिअन या शास्त्रज्ञाने ज्या पद्धतीचे “ब्रिस्टल पद्धत” म्हणून पेटंट घेतले ती पद्धत तेराव्या शतकातील रसरत्नसमुच्चय या ग्रंथामध्ये तशीच दिली आहे. याच पद्धतीनुसार शेकडो वर्षे भारतात जास्त धातूचे उत्पादन होत असे. तेंव्हा, हे तंत्रज्ञान इंग्रजांनी चोरून स्वतःचे म्हणून मिरविले, या विधानात काहीही वावगे नाही.
५). देवीच्या लसीचा शोधही इंग्रजांनी बंगाल मधून पळविला, याचे ही साधार पुरावे उपलब्ध आहेत.
अशी अनेक उदाहरणे देता येतील. याचा अर्थ, भारतीयांना विज्ञानाची प्रदीर्घ परंपरा आहे. वैज्ञानिक दृष्टी ही पाश्चात्यांनी दिलेली देणगी नसून ती भारतीयांनी हजोरो वर्षांपासून जोपासलेली वृत्ती आहे. विज्ञानाला वैयक्तिक हस्तकौश्यल्याची जोड देऊन त्यांनी अन्न, वस्त्र, निवारा आणि बेरोजगारी सारख्या प्रश्नांची समाधानकारक उत्तरे शोधली होती. या सत्याचा स्वीकार करून प्राचीन विज्ञानान्तर्गत असलेल्या तंत्रज्ञानांचे पुनर्संशोधन करून काळानुसार त्यात योग्य ते बदल करणे हे खरे संशोधनाचे उद्दीष्ट असायला हवे. त्यासाठी प्राचीन ग्रंथांमधील अनेक वैज्ञानिक संकल्पनांना मूर्त स्वरूप देण्यासाठी मूलभूत संशोधनाच्या असंख्य संधी या देशातच उपलब्ध आहेत. त्यासाठी परदेशांवर अवलंबून राहण्याचीही गरज नाही. कृषी, वस्त्रोद्योग, स्थापत्य, प्राणिशास्त्र, वनस्पतीशास्त्र, आरोग्य, धातुशास्त्र, रसायनशास्त्र, नौकानयन आणि नौकाबांधणीशास्त्र, नाणेशास्त्र. कायदा आणि अनुशासन, नगर रचना, पर्यावरण आदि अनेक शास्त्रांचा जन्मच मुळी भारतात झाला आहे. भारतीयांनी लोकांना कपडे घातले. विज्ञानातील मूलभूत संशोधनाचा पाया प्राचीन भारतीयांनी आधीच रचून ठेवला आहे. त्यावर मोठी इमारत रचण्याचे काम आता भारतीय शास्त्रज्ञांनी केले तर आधुनिक विज्ञानातही ते आघाडी घेऊ शकतील आणि आधुनिक विज्ञानाच्या अनियंत्रित प्रगतीमुळे मानवसमाजापुढे निर्माण झालेल्या कांही भयानक प्रश्नांवर उत्तरे शोधू शकतील. या शतकामध्ये भारतीय शास्त्रज्ञांनी प्राचीन भारतीय विज्ञानावर संशोधन केंद्रित करणे आवश्यक आहे.

सतीश कुलकर्णी

, मेरीगोल्ड अपार्टमेंटस, ५वी गल्ली, आनंद पार्क, औंध, पुणे-४११००७.

मो -  9822064709

Saturday, 3 September 2016

विश्ववंद्य गणपति

5 सप्टेंबर 2016, सोमवार - श्रीगणेश चतुर्थी

गणेश पूजनासाठी ब्राह्ममुहूर्तापासून मध्याह्नापर्यंतचा काल महत्वाचा आहे. गणेश पूजनासाठी शुभ, अमृत काल किंवा राहूकाल, भद्रा यांचा विचार करू नये.

गणपति ही देवता भारतापासून मेक्सिकोपर्यंत तसेच चीन व रशिया यासारख्या देव-धर्म न मानणाऱ्या राष्ट्रात ही उपास्य देवता म्हणून होती, हे उत्खननात सापडणाऱ्या मंदीराच्या अवशेषातून व मूर्तीतून स्पष्ट दिसते. यावरून गणपति हा विश्ववंद्य आहे हे सिद्धच आहे.
भारतात तर लोककलेपासून विवाहादि मंगलकार्यापर्यंत सर्वत्र गणपति व्यापून आहे. तमाशातहि पहिला वग गणपतीचा म्हटला जातो. जुन्या घराच्या मुख्यदारावर गणेश चित्र असे. आता गणपतीची "टाईल" असते. पण गणपति आहे. शिक्षणाला  प्रारंभ होतो तो श्रीगणेशायनमः करुनच. सर्व शुभ कार्यात प्रथम  निर्विघ्नता सिद्ध्यर्थम् म्हणून गणपतीचेच स्मरण केले जाते. असे, इतके स्थान आपल्या जीवनात गणपतीने मिळविले आहे किंवा आपण स्थान दिले आहे.
ग्रंथ लेखनाच्या प्रारंभी नमन करावे असा संकेत आहे व तो सर्व ग्रंथकारांनी पाळला आहे. नमन गणपतीचेच असते. मात्र श्री ज्ञानदेवांनी गणपतीला नमन केले नसून त्यांनी ओंकाराला नमन केले आहे, असे काहींचे म्हणणे आहे. पण हे म्हणणे बरोबर नाही. कारण पहिल्या ओवीत "ॐ नमोजी आद्या" म्हणून लगेच दुसऱ्या ओवीत "देवा तूचि गणेशु" असे म्हटले आहे. म्हणजे गणेशा ओंकार तूच आहेस. ओंकार व गणपति हे भिन्न नसून एकच आहेत असे ज्ञानदेवांचे म्हणणे आहे. ओंकाराला नमन म्हणजेच गणपतीला नमन. सृष्टीच्या उत्पत्तीचा विचार सांगताना सृष्टीच्या उत्पत्तीच्या प्रारंभी "ओमितिध्वनिरभूत" म्हणजे ॐ असा ध्वनि झाला. या ध्वनीचे दृश्यस्वरुप "स वै गजमुखाकारः" म्हणजे तो ध्वनि म्हणजेच ओंकार हा हत्तीच्या मुखासारखा आहे, असे सांगितले आहे. म्हणजे प्रथमतः ध्वनि झाला तो "ॐ" असा झाला. हा "ओंकार" उभा करुन पहा म्हणजे गणपतीच्या मुखासारखा आहे हे लक्षात येईल. तात्पर्य ॐ व गणपति हे एकच आहेत, भिन्न नाहीत. म्हणून ओंकाराला नमन म्हणजेच गणपतीला नमन असल्याने ज्ञानदेवांनी गणपतीलाच नमन केले आहे. हे दुसऱ्या ओवीत चकार घालून (देवा तूचि गणशु) सांगितले आहे. सृष्टीच्या प्रारंभी ॐ व अथ हे दोन शब्द ब्रह्मदेवाचा कंठ भेदून बाहेर आले, म्हणून हे दोन शब्द मंगलवाचक आहेत असे म्हटले आहे. ओंकार हे गणपतीचे स्वरुप आहे व ओंकार हा मंगल आहे म्हणून गणपतीला "मंगलमूर्ति" असे म्हटले जाते ते सार्थ आहे. गणपति ओंकारच आहे म्हणून गणपतींची उपासना म्हणजे साक्षात् ब्रह्माची उपासना आहे. "त्वं प्रत्यक्षं ब्रह्मासि" असे अथर्वशीर्षात म्हटले आहे. म्हणून गणेशोपासना ही सर्वश्रेष्ठ आहे. प्रत्येक देवतेत विशिष्ट गुण आहेत. जो गुण आपल्याला पाहिजे असेल तो गुण ज्या देवतेमध्ये आहे त्या देवतेशी, उपासनेने संपर्क साधून तो गुण आपल्यात आणणे. कोणत्या देवतेकडे काय मागावे हे सांगितलेले आहे.
सूर्याकडे आरोग्य मागावे, अग्नीकडे संपत्ति मागावी, ज्ञान महादेवाकडे मागावे. कारण सर्व विद्यांचा तो ईश्वर म्हणजे अधिपति आहे. मोक्ष जनार्दनाकडे म्हणजे विष्णुकडे मागावा कारण तो वैकुंठाधिपति आहे.
गणपति बुद्धीची (बुद्धिदायी) देवता आहे. "देवा तूचि गणेशु सकळ मतिप्रकाशु।" देवा सर्व जगाच्या बुद्धीला ज्ञानाचा प्रकाश देणारा हे गणेशा तूच आहेस. म्हणून बुद्धिवर्धनाकरिता गणपतीची उपासना करणे उचित आहे. बुद्धी तरल असेल तर कोणत्याही विषयाचे परिपूर्ण ज्ञान होऊ शकते. बुद्धीवरच सर्व गोष्टी अवलंबून आहेत. बुद्धीच नसेल तर कसलेही ज्ञान होऊ शकणार नाही. आपल्याकडे अतिप्राचीन काळापासून, पैशाला महत्त्व दिले नाही तर बुद्धीला महत्त्व दिले आहे, बाकी सर्व गेले तरी चालेल पण बुद्धी जाऊ देऊ नकोस. अशी सकल संतांनी परमेश्वराची प्रार्थना केली आहे.
पत्र लिहिताना किंवा काहीहि लिहिताना प्रथम ।। श्रीगणेशायनमः ।। ।। श्री सरस्वत्यैनमः ।। ।। श्री गुरुभ्योनमः ।। असे लिहिण्याची प्राचीन पद्धति होती. हा क्रम असा का घेतला? कोणत्याहि विषयाचे ज्ञान प्रथम बुद्धीनेच होत असते व गणपति हा बुद्धीदाता आहे. म्हणून प्रथम गणेशायनमः बुद्धीने जे ज्ञान ग्रहण केले ते शब्दबद्ध करण्याचे काम सरस्वतीचे, सरस्वतीला अभिनव वाग्विलासिनी असे ज्ञानदेवांनी म्हंटले आहे. "शब्द मूळ वाग्देवता" असे समर्थांनी म्हटले आहे. म्हणून दुसरा क्रमांक श्री सरस्वतीला दिला. ज्ञान व ते शब्दबद्ध करण्याचे माध्यम गुरु होत म्हणून गुरुंना तिसरा क्रमांक दिला. अशी ही लेखनाची प्राचीन परंपरा जाणीवपूर्वक केली आहे असे स्पष्ट दिसते.
कलौचंडी विनायकौ असे समर्थांनी म्हटले आहे. समर्थवाणी असल्याने ती खोटी ठरणार नाही. गणपतीची मंदिरे एकेकाळी ओस पडली होती. पण आता काळ पालटला आहे. सर्व गणपति मंदिरे भक्तांनी सदैव गजबजलेली आहेत. जसे पुणे येथील सारस बागेतील गणपति मंदिर, पूर्वी तेथे पुजाऱ्याशिवाय कोणीही जात नसे. पण आता रोज हजारो माणसे दर्शनास जात असतात. संकष्टीला तर खूपच गर्दी असते. निश्चितच हे सुचिन्ह आहे. मुंबईत प्रभादेवी येथील सिद्धिविनायक मंदिरात दर्शनासाठी मोठी रांग लागते. दर्शन होण्यास दोन दोन तास लागतात पण लोक शांतपणे रांगेत उभे राहतात असे दृश्य आहे. तीच स्थिती तुळजापूर, कोल्हापूर येथे देवीचे दर्शन करताना असते.
"उपासनेला दृढ चालवावे" असे समर्थांनी म्हटले आहे. उपासनेनी काय साधते? देवता म्हणजे शक्तीकेंद्रे आहेत. जसे वीज निर्माण करणारे केंद्र असते. तेथून ती आपल्या घरात आणली जाते व बटण दाबताच घरात दिवे लागतात. त्याचप्रमाणे उपासनेने होते. देवतांमध्ये असलेली शक्ति उपासनेने आपल्यामध्ये अंशतः येते व ती शरीरात अव्यक्तरुपाने साठविली जाते आणि प्रसंगोपात ती व्यक्त स्वरुपात आणता येते. तपश्चर्येने हेच साध्य होते. फक्त त्याचे प्रमाण मोठे असते. अनेक तपस्व्यांनी दिलेले वर व शाप खरे ठरलेले पुराणात तर आहेच, पण वर्तमान काळातही अनेकांना तसे अनुभव येत असतात. नेहमी खरे बोलणारा माणूस एखादे वेळी काही चुकीचे बोलला तरी उपासनेच्या सामर्थ्याने ते खरे होते. अशी उदाहरणे पाहण्यात आहेत.


थर्व म्हणजे गरम, अ थर्व म्हणजे थंड, शीर्ष म्हणजे डोके, थंड ठेवणारे मंत्र म्हणजे अथर्वशीर्ष. जे गरम डोक्याचे म्हणजे थोडे मनाविरुद्ध झाले तर लगेच संतापणारे त्यांना तर अथर्वशीर्ष रोज म्हणणे आवश्यक आहे. अथर्वशीर्षात गणपतीचा बीजमंत्र हा विस्तृतमंत्रात सांकेतिक स्वरुपात सांगितला आहे. तो मंत्र जाणून घ्यावा लागतो. याला मंत्रोद्धार असे म्हणतात. या मंत्राचा उच्चार कसा करावा हे "नादः संधानम्" या वाक्याने सांगितले आहे. वर्णाचा उच्चार म्हणजे व्यक्तीकरण हे शरीरातील सर्वयंत्रांच्या नादाने होत असते. याचा विचार भगवान पाणिनीने फारच उत्तम केला आहे. तो मुळातून पाहणे फार महत्त्वाचे आहे. नाद हे सृष्टीचे मूळ घटकद्रव्य आहे आणि संगीत व मंत्रशास्त्र यावर आधारित आहे. मंत्राचा योग्य पद्धतीने उच्चार करणे याला फारच महत्त्व आहे.
हा मंत्र ओंकाराने समृद्ध करावा असे "तारेणऋद्धम्" या वाक्याने सांगितले आहे. तार म्हणजे ओंकार. ॐ असे म्हटले तर त्याचा उच्चार करताना प्राणवायू ऊर्ध्व होतो. आपणास गतीहि ऊर्ध्व अपेक्षित आहे. म्हणून ओंकार महत्त्वाचा आहे. यालाच प्रणव, तार, एक अशी बरीच नावे आहेत. त्यापैकी येथे तार शब्द का उपयोजला आहे? कारण भक्ताचे संरक्षण झाले पाहिजे. गणपति कसा आहे तर "भक्तानुकंपिनंदेव" म्हणजे भक्तांवर अनुकंपा करणारा आहे. तार या शब्दात रक्षण अपेक्षित आहे. त्याच्या उच्चाराने जन्म, वार्धक्य, व्याधि, मरण, महाभय यापासून तारण म्हणजे रक्षण होते. म्हणून तार असे म्हटले आहे.

गणेशाची नावे

याला वक्रतुंड, विघ्नहर्ता, ब्रह्मणस्पति इत्यादि बरीच नावे आहेत. वक्रतुंड म्हणजे वाकड्या तोंडाचा असा अर्थ समजला जातो. पण तो चूक आहे. "वक्रान् तुण्डयति इति वक्रतुंडः" वेडेवाकडे चालणारे व बोलणारे अशांना शिक्षा करुन जो सरळ मार्गावर आणतो तो वक्रतुंड असा अर्थ आहे. वेदाला ब्रह्म असे म्हणतात. वेद म्हणजे मंत्र, या मंत्रांचा गणेश अधिपति आहे. म्हणून याला ब्रह्मणस्पति असे म्हणतात.
असा हा सृष्टीच्‌या पूर्वीपासून आलेला गणपति देव आहे. "आविर्भूतंच सृष्ट्यादौ" असे अथर्वशीर्षातच म्हटले आहे. असा हा सर्वांना प्रिय असणारा विश्ववंद्य गणपति आहे.
लेखक - मोहन दाते